Tym razem sceny miały odbywać się na jeziorze. Specjalnie sprowadzono wielkie dmuchane kule w których chłopcy mieli się bawić. Długo namawiano Harry'ego na wejście do okrągłej zabawki on jednak został nieugięty. Dano mu więc małą łódeczkę i powiedziano że jak nie 'bańka' to to. Niechętnie przystał na ich propozycje i po chwili balansował już na małej łajbie. Reszta zespołu zdecydowała się na zabawę w piłkach. W połowie kręcenia Zayn'owi nie spodobała się jego decyzja i szybko wymienił się na łódkę.
Chłopcy przewracali się, wygłupiali, zbijali i wszystko inne co było możliwe. W pewnym momencie Louie tak się rozpędził że wypadł z jeziora na trawę. Ochroniarze musieli z powrotem nakierować go do wody. Widać było że zespół świetnie się bawił a ja przez ich zachowanie czasami nie mogłam pohamować śmiechu. Harry co jakiś czas zerkał w moją stronę. Miałam nadzieję że nikt się niczego nie domyśli.
Po skończonej scenie tata ogłosił przerwę na obiad. Wszyscy udaliśmy się do 'stołówki'. Zabrawszy tacę z posiłkiem usiadłam do wolnego stołu. Nie miałam zamiaru usiąść z ojcem. Nadal byłam na niego zła.
Zaczęłam pałaszować mój lunch gdy przysiadli się do mnie chłopcy.
- Wolne? - zapytał Harry.
- Jasne - powiedziałam uśmiechając się do niego.
- Wiecie ile scen jeszcze zostało? - zapytałam.
- Chyba dwie. Jedna z trampoliną a druga wieczorem - rzekł Liam zajadając się swoją tortillą.
- Czyli teledysk powinien być dzisaj gotowy?
- Raczej tak. Jeśli montażyści zdążą jutro będziemy mogli go obejrzeć.
- Już nie mogę się doczekać żeby zobaczyć go gotowego.
- My też - powiedział z pełną buzią Niall co u wszystkich spowodowało napad śmiechu.
Harry cały czas się na mnie patrzał, oblizywał usta, przygryzał wargi. Każdy jego ruch i każdy gest doprowadzał mnie do szaleństwa. Starałam się pozostawać nieugięta jednak czasami było to niemożliwe.
- Harry co ty taki cichy? - zapytał Louis gdy kręcony od parunastu minut nie wypowiedział nawet słowa.
- Myślę - rzekł Hazza spoglądając na mnie przelotnie.
- Nad czym? - dopytywał Zayn.
- Nad życiem - odpowiedział loczek zakładając sobie ręce za głowę.
- I co wymyśliłeś?
- Ehh... No wiecie... Mam problem - oznajmił chłopak a mi serce zabiło szybciej.
- Jaki? Na pewno pomożemy - zaoferowała swoją pomoc reszta zespołu.
- Zakochałem się w pewnej dziewczynie - zaczął Harold spoglądając na mnie uważnie, jednak ja od razu spuściłam wzrok - ale musimy się ukrywać.
- Czemu? - zapytał Niall przełykając kanapkę.
- Fanki zniszczyłby jej życie.
- Prawda - przytaknął Zayn.
- Jeśli ją kochasz to fani nie mają nic do gadania - rzekł Liam.
- Długo się znacie? - zadał kolejne pytanie Louis.
Harry westchnął.
- Parę dni.
- A jesteś pewien że ją kochasz? - zapytał Zayn. - Wiesz, po paru dniach nie można być do końca pewnym.
Loczek ponownie spojrzał na mnie i rzekł: - Jestem pewny.
- To w takim razie nie ma powodu się ukrywać. Jak sądzisz Marissa? - zapytał Lou kładąc mi rękę na ramieniu.
Potrząsnęłam głową próbując wybudzić się z tego chwilowego transu.
- Ja chyba nie jestem odpowiednią osobą do takich spraw - przemówiłam i spuściłam głowę. - Harry chyba jako jedyny może być pewny swoich uczuć.
- No i ta dziewczyna - zauważył Niall.
- Właśnie, kim jest ta dziewczyna? - zapytałam chcąc nie wzbudzać podejrzeń moim dziwnym zachowaniem. Niezręcznie było mi mówić o tym co zaszło pomiędzy nami. O nim, o mnie. O tym że nie możemy być razem, że to się nie uda.
- Yyy... Nie znacie jej. Poznałem ją przez przypadek - odpowiedział Harry powoli plątając się w swojej wypowiedzi.
- Może nam ją niedługo przedstawisz? - zaproponował Louie.
- Tak, jak tylko będzie ku temu okazja - rzekł Hazz a po chwili dodał - Dzięki za rady.
- Nie ma za co - odparliśmy chórem.
Powróciliśmy na plan. Przez czas naszej nieobecności udało się - wyznaczonym do tego ludziom - ustawić ogromną trampolinę. Światła, kamery, statyści - wszystko było gotowe. Mój tata czekał na nas przeglądając scenariusz całego przedsięwzięcia. Podeszliśmy do niego a on od razu powiedział:
- Możemy zaczynać.
Chłopcy kiwnęli głowami na znak zgody i udali się do Lou która miała poprawić im makijaż oraz ogólnie przygotować. Po chwili zdążyli wrócić i mogliśmy powrócić do kręcenia teledysku. Zespół co jakiś czas zamieniał się swoim miejscem na trampolinie. Skakali w różnych pozycjach z różnymi rekwizytami a że robiło się ciemno ta scena była naprawdę krótka. Pół godziny i koniec. Teraz została tylko jedna, jedyna scena. Wieczorna. Typowo imprezowa. Mieli wystąpić w niej wszyscy statyści.
W ekspresowym tempie zostały przygotowane odpowiednie dekoracje. Na drzewach jak i namiotach migotały różnego rodzaju lampki. Statystom dano świecące obręcze i pałki. Cały ten stworzony krajobraz wyglądał naprawdę magicznie.
Na początku chłopcy grali w piłkę. Parę razy nawet dziewczyny strzeliły im gole. Jednak ostatecznie to oni wygrali rozgrywkę czego skutkiem była pięcioosobowa kanapka na trawie. Wyglądało to naprawdę komicznie.
Następnie zespół odwalił swój nowy taniec - żeglując w łódkach. A potem była to po prostu jedna wielka zabawa. Śmiałam i bawiłam się razem z nimi. To były przeżycia nie do opisania. Wspaniałe wspomnienia których do końca życie nie zapomnę.
- Koniec! Mamy to! - krzyknął mój tata przez megafon. Wszyscy zaczęliśmy klaskać bo było z czego. Te dwa dni były napakowane różnorodnymi emocjami i chwilami. Sądzę że były to dni najlepsze z całego mojego życia. Poznałam Sophie i One Direction. Bawiłam się z nimi. Przeżyłam swój pierwszy pocałunek. Pierwsze motyle w brzuchu i pierwsze zauroczenie. Być może pierwszą miłość? Kto wie.
- Na jutro cały teledysk powinien być zmontowany - zaczął mój tata przed całą ekipą. - Także zapraszam was do mojego domu na wspólne oglądanie a także małe przyjęcie.
Wszyscy się zgodzili a ja byłam naprawdę podekscytowana. Będzie to kolejna okazja to spotkania i zobaczenia chłopaków i oczywiście mojej przyjaciółki. Już nie mogłam się doczekać.
- Zwijamy się Marissa - powiedział tata.
Pokiwałam smutno głową i podeszłam do zespołu.
- Muszę już wracać - oznajmiłam spoglądając na każdego z nich.
- Jutro się widzimy. Chyba wytrzymasz? - rzekł Lou.
- No nie wiem - odpowiedziałam z udawaną rozpaczą. - Będzie ciężko ale będę musiała dać radę.
- Nie masz wyjścia - powiedział rozbawiony Zayn.
- Chlip, chlip, obiecujecie że się jeszcze zobaczymy? - zapytałam.
- Oczywiście - przyrzekli i przytulili mnie mocno. Ich perfumy zmieszały się ze sobą tworząc nieznaną dla mnie woń.
- Dobra, dość tych czułości. Jeszcze ktoś zobaczy - rzekłam uwalniając się z ich uścisku.
- Wstydzisz się nas?! - zapytał oburzony Niall łapiąc się za klatkę piersiową. Wszyscy wstrzymali oddechy aby po chwili wypuścić je i zacząć mnie łaskotać.
- Przestańcie! - krzyknęłam nie mogąc opanować śmiechu.
- Najpierw powiedz że się nas nie wstydzisz - postawił warunek Hazz.
- Okay, okay, nie wstydze się was!
Zespół uwolnił mnie a ja odeszłam dwa kroki do tyłu.
- Zadowoleni?
- Bardzo - wyszczyrzyli się chłopaki.
Przewróciłam tylko oczami próbując pohamować napad śmiechu jednak było to niemożliwe i sekundę potem po całym planie rozległ się mój donośny chichot. Zespół mi zawtórował.
~*~
Ta dam! :D Jak Wam się podoba? ^^ Mam nadzieję że choć trochę (: Czekałam na te 7 komentarzy i w końcu się doczekałam, tak to rozdział byłby już dawno temu :D Nie wiem kiedy następny z racji świąt. Już teraz ledwo usiadłam to komputera. Jest masa rzeczy do zrobienia a ja chciałam znaleźć choć chwilę aby wstawić rozdział :>
Święta tuż, tuż a ja nie mam zamiaru zapomnieć o życzeniach dla moich ukochanych czytelników. Nie jestem raczej dobra w ich wymyślaniu ale dla Was postaram się coś wymysleć. Przede wszystkim życzę Wam ciepłych i spokojnych świąt. 1D pod choinką, 1D przy stole, 1D wszędzie! Masy prezentów i oczywiscie spełnienia marzeń :) Żeby ten czas był dla Was - tak jak dla mnie - magiczny. Żebyście wśród tego całego zamieszania znaleźli czas aby usiąść, popatrzeć na choinkę i pomyśleć: Oby te święta były udane. Tego Wam życzę. Bo przecież prezenty nie są najważniejsze. Najważniejsze jest spędzenie tej wyjątkowej kolacji w rodzinnym gronie. Przy kolędach i choince :) Mam nadzieję że u Was tak będzie (:
Przesyłam wirtualne buziaki i uściski: Aga - @horalek4ever xxx
W przeciągu całego roku,
Jest taki jeden dzień, dzień zimy,
Który pachnie pysznym barszczykiem oraz choinką,
Wesołych i zdrowych świąt sobie wtedy życzymy
Potrawy na wigilijny stół robimy,
Szczęście wita nasze progi,
Jest to dzień dla nas bardzo drogi.
Pierwszej gwiazdki wypatrujemy a kiedy już zaświeci
W naszym domu już kolęda leci.
Wiara niech wytrwa z nami rok cały,
Oby święta się udały!
P. S. - Jak Wam się podoba zimowo-świąteczny wygląd bloga? :)
Z Chris'em gadałam chyba z godzinę przez telefon. Krążyłam po pokoju w tą i z powrotem kłócąc się z nim. Uważał że może mi rozkazywać. Zachowywał się niedorzecznie. Obrażał One Direction a także mnie bo się z nimi zadaję. Działał mi na nerwy. Znamy się tak krótko a on już mnie denerwuje. Zaczynam się zastanawiać czy przyjaźń z nim ma jakikolwiek sens. Nie widziałam go od paru dni, ciągle się kłócimy, nie zgadzamy się ze sobą, obrażamy się. Ta znajomość zaczyna być toksyczna. Nie chcę się z nim kłócić ale jeśli ktoś obraża osoby na których mi zależy nie panuję nad sobą. Pewnie dlatego zakończyłam tą okropną konwersację słowami:
- Czekało na nas - powiedziała Jeny i podała mi parujący kubek.
Znalazły się na nich momenty z moich występów tanecznych, pierwszych lekcji gry na gitarze, na fortepianie a także ujęcia z normalnego życia kiedy to razem z moją nianią piekłyśmy babeczki na festyn dobroczynny. 
Nadmieniłyśmy potem także temat owego pocałunku z Harry'm. Niania zaczęła wypytywać czy będziemy razem a ja powiedziałam że nie udało nam by się.
- Hej, nie płacz - rzekła Jeny i starła mokre krople z mojej twarzy.
Przeskakiwałam kanały leżąc na kanapie jednak jak na złość nic nie leciało. Do rozpoczęcia tej 'imprezy' została może godzina. Nie miałam ochoty nikogo teraz widzieć. Chciałam leżeć resztę dnia przez telewizorem kompletnie nic nie robiąc. Wiedziałam że dziś nie jest mi to pisane. Wcześniej dzwoniła do mnie Sophie pytając się czy jestem już gotowa, odpowiedziałam jej że wcale nie mam zamiaru stawić się na przyjęciu. Przyjaciółka zareagowała i zapytała się dlaczego więc ja opowiedziałam jej całą historię. Po moim monologu rzekła tylko krótkie 'Zaraz będę' i rozłączyła się. Westchnęłam i rzuciłam komórkę na fotel. Jakieś piętnaście minut po naszej rozmowie usłyszałam dzwonek do drzwi. Ospale wstałam z sofy i ruszyłam do drzwi. Otworzyłam je i od razu ujrzałam uśmiechniętą Sophie. Za jej osobą stało srebrne porsche cayman. 
Wreszcie krzyknęła: 'Mam!' i wyszła z garderoby pokazując mi sukienkę z pudrowego różu. Bez ramiączek, długą na połowę uda. Przy końcu obszyta była takiego samego koloru wstążką, a w linii talii miała ledwo widoczną kokardkę. Nie miałam jej ani razu ubrane. Bo najzwyczajniej w świecie nie było okazji.
Harry westchnął.
Chłopcy kiwnęli głowami na znak zgody i udali się do Lou która miała poprawić im makijaż oraz ogólnie przygotować. Po chwili zdążyli wrócić i mogliśmy powrócić do kręcenia teledysku. Zespół co jakiś czas zamieniał się swoim miejscem na trampolinie. Skakali w różnych pozycjach z różnymi rekwizytami a że robiło się ciemno ta scena była naprawdę krótka. Pół godziny i koniec. Teraz została tylko jedna, jedyna scena. Wieczorna. Typowo imprezowa. Mieli wystąpić w niej wszyscy statyści. 
